Είναι που μας κάνει όλοι να νιώθουμε παιδιά; Είναι που θες δεν θες έχει λάμψη; Είναι που και αν υπερβάλλουμε λίγο δεν πειράζει γιατί αυτές οι γιορτές θέλουν την υπερβολή τους; Είναι που το έχουμε ανάγκη να ξεδώσουμε έστω και μέσα από τους στολισμούς και τα φωτάκια που λαμπυρίζουν; Είναι όλα τα παραπάνω μαζί;
Γεγονός είναι ένα… τα Χριστούγεννα είναι η ωραιότερη περίοδος του χρόνου, η πιο λαμπερή, η πιο ζεστή. Και σαν τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίζετε. Και θα πρέπει να νιώθουμε πολύ τυχεροί που μπορούμε να κάνουμε έστω και αυτά όταν γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που όλα αυτά γι αυτούς είναι η ύψιστη πολυτέλεια. Δεν μπορώ να μη στολίσω έστω και αν με την λήξη των γιορτών την θέση των στολισμών θα πάρουν οι κούτες για την μετακόμιση. Ήδη έπρεπε να έχω μετακομίσει και το μόνο που με κράτησε είναι οι γιορτές των Χριστουγέννων. Δεν μπορώ να μη χαίρομαι και με το τελευταίο στολιδάκι που αγόρασα και κρέμασα στο δέντρο μας, δεν μπορώ να μη χαίρομαι με ότι έφτιαξα, που ίσως και στα μάτια των άλλων να φαντάζει παιδικό και όχι πρωτότυπο. Δεν μπορώ να μη μοιραστώ την χαρά μου με τους δικούς μου ανθρώπους και έτσι κάθε φορά που φτιάχνω κάτι τους το δείχνω περήφανη και σαν μικρό παιδί περιμένω την επιδοκιμασία τους. Δεν μπορώ να μη μοιραστώ όλα αυτά και μαζί σας αφού πια μοιραζόμαστε τόσα και τόσα.
Στο δικό μου σπίτι μικρά παιδιά δεν υπάρχουν. Αυτό όμως δεν με αποτρέπει από το να δημιουργήσω φέτος ένα παραμύθι πάνω στο μπουφέ της τραπεζαρίας. Ένα εντελώς παιδικό παραμύθι, ένα χιονισμένο τοπίο, με σπιτάκια, τραινάκι, ζωάκια και δέντρα. Τα παραμύθια δεν είναι μόνο για τα παιδιά. Εγώ νιώθω πως πιο πολύ χρειάζεται να τα ζούμε εμείς και να τους τα μεταφέρουμε.
Ήταν ακόμη καλοκαίρι όταν σας είπα για τα λευκά Χριστούγεννα. Ναι τα φετινά Χριστούγεννα δεν θα είχαν χρώμα στο σπίτι μας. Λευκό, χιονάτο λευκό και τελευταία στιγμή προστέθηκε σαν λάμψη το ασήμι παραγκωνίζοντας το αγαπημένο μου χρυσό για λίγο.
Όταν η μεγάλη μου κόρη ήταν ακόμη πολύ μικρή, είχα αγοράσει για το δωμάτιο της ένα τρενάκι και δυό σπιτάκια κεραμικά. Αυτά ήταν και η αρχή για να στηθεί το παγωμένο σκηνικό. Είχα αποφασίσει να τα βάψω λευκά και αυτά και όταν τα είδα βαμμένα στο μυαλό μου ήρθε η εικόνα να αποτελούν μέρος μιας χειμωνιάτικης, χιονισμένης σκηνής.
Το βάψιμο τους ήταν μεγάλη περιπέτεια αφού το κόκκινο που είχαν με παίδεψε τόσο πολύ γιατί έβγαινε μέσα από το λευκό σπρέι. 4-5 χέρια, ένα μπουκάλι σπρέι και ακόμη σε κάποια σημεία φαίνονται σαν ροζ
Όταν η μπογιά στέγνωσε, τόνισα κάποιες λεπτομέρειες με ένα ασημί μαρκαδόρο
Ύστερα ήρθε η σειρά του δέντρου. Θυμάσαι πέρυσι το δεντράκι με τις μαύρες σατέν κορδέλες; Οι κορδέλες βγήκαν και την θέση τους πήρε ένα λευκό μποά που το τύλιξα γύρω από τον κώνο, το στερέωσα με καρφίτσες σε αρκετά σημεία και του πρόσθεσα ασημένιες κορδέλες και ένα ασημένιο αστέρι στην κορυφή.
Και με αυτά και με εκείνα η νύχτα έπεσε πάνω από το χωριό
… και πιο κει δυό άλλα αδιαφορούν για την φωτογραφία και ζούνε την αγάπη τους
Το χιόνι άρχισε να πέφτει πυκνό…
Τα φώτα και τα τζάκια στα σπίτια, άναψαν…
Το τρένο σταμάτησε στη μέση του πουθενά. Είναι τόσο πυκνό το χιόνι που δεν μπορεί να συνεχίσει την πορεία του ...
…κι ένας μικρός σκαντζόχοιρος προσπαθεί να βρει τον τρόπο να σκαρφαλώσει το λοφάκι…
…και να κρυφτεί κάτω από το πουπουλένιο δέντρο
Μα όταν χαράζει η μέρα και ο ήλιος ανεβαίνει ψηλά όλα είναι διαφορετικά! Όλα λάμπουν!!!
Ο δικός μου ο μπουφές φέτος δεν θα φιλοξενήσει διακοσμητικά και πιάτα με γλυκά. Θα φιλοξενήσει το παραμύθι μου, το παγωμένο σκηνικό έτσι για να γίνουμε και πάλι παιδιά, έτσι για να μας πλημυρίσει η μαγεία των Χριστουγέννων!!!
0 Komentar untuk "Verschneite Landschaft..."